Meest belangrijk is ‘de menselijke maat’
In het kader van het project ‘Eenzaamheid binnen Bedrijven’ heeft De Slinger in samenwerking met studio 1 Twente Hengelo 3 podcasts gemaakt. Hierin gaan Frank Kerckhaert en presentator Roeland Fens samen met verschillende vertegenwoordigers van Hengelose ondernemingen en organisaties in gesprek. Brigiet Schoemaker van kapsalon Styling’S, verweeft in haar dagelijkse stijl van leidinggeven belangrijke pijlers die eenzaamheid in bedrijven tegengaan.
‘Ook in de coronatijd hebben we gezorgd dat we met elkaar in contact bleven’, vertelt Brigiet Schoemaker. ‘We kwamen wekelijks bij elkaar, om afspraken te verzetten met klanten, maar ook om te voorkomen dat medewerkers zich alleen voelden staan.’
Leren kennen
Brigiet runt sinds april 2001 haar kapsalon aan de Cronjéstraat in Hengelo, een feit dat ieder jaar gevierd wordt. Niet alleen met haar medewerkers, maar ook met hun partners. Ze stelt: ‘Het gezin van mijn medewerkers is ook onderdeel van mijn bedrijf! Je wilt als werkgever je medewerkers leren kennen, daar past ook bij dat je je inzet om hun partners te leren kennen.’ En dat doet ze, ook tijdens de vaste nieuwjaarsborrel in januari. Het zorgt ervoor dat partners beter begrijpen waarom soms extra inzet wordt gevraagd, maar ook dat ze de vrijheid voelen om aan te geven dat ze het ergens niet mee eens zijn.
Oprechte belangstelling
Als Brigiet over haar bedrijf en haar medewerkers vertelt, lijkt het alsof ze het over familie heeft. In de podcast haalt ze aan dat een van haar zoons haar eens vroeg: ‘Mam, zijn alle meisjes in de winkel jouw zusjes?’ ‘Niet zo vreemd’, zegt ze, ‘door de bank genomen ben ik meer op mijn werk aanwezig dan thuis.’
Ze hecht er veel waarde aan dat haar 11 medewerkers lekker in hun vel zitten. Dat zij zich goed voelen en prettig samenwerken bepaalt de sfeer in de kapsalon. Het maakt dat zij graag naar hun werk gaan en dat komt ook de klant ten goede. Daar kun je als ondernemer of leidinggevende veel aan doen. ‘Natuurlijk moet je omzet maken, maar als je niet naar elkaar omkijkt, werkt het niet’, zegt ze. Als ‘baas’ heeft zij daarin een voorbeeldfunctie. ‘We hebben een vijfdaagse werkweek, en soms zien we een collega maar één keer per week. Dan is het zaak dat je als je vraagt: ‘hoe is het?’ niet al doorloopt naar de garderobe, maar elkaar even in de ogen kijkt. Echt belangstelling toont. Ik zie dan bijvoorbeeld aan de wijze waarop geantwoord wordt dat ik later nog even door moet vragen, omdat het ons allemaal zo eigen en sociaal gewenste ‘oh goed’ waarschijnlijk niet helemaal klopt.’
Kwetsbaar opstellen
Maar het blijft niet bij het tonen van oprechte belangstelling, een vaardigheid die past bij het verzorgende kappersberoep. Warmte en openheid zitten Brigiet in de genen. Toen de coronacrisis begon schoot zij in de ‘crisismanagermodus’. ‘Ik wilde de zaak overeind houden en voorkomen dat de medewerkers zich druk zouden moeten maken over het doorbetalen van hun hypotheek. Ik voelde me verantwoordelijk voor 12 gezinnen en stoof als het ware weg om zaken geregeld te krijgen.’ Ze lacht en vervolgt: ‘Toen de stof van mijn actie wat opgetrokken was, ontdekte ik dat mijn medewerkers zich een beetje buitengesloten voelde en eigenlijk graag mee wilde helpen. Terwijl ik met producten en kleursetjes bij klanten langsging, en met een presentje bij hun, hadden zij onderling veel minder contact.’ Een gesprek volgde waarbij Brigiet open was, ook over de financiële consequenties van de overheidstoelage die nog even uitbleef. Haar kwetsbare opstelling werd beloond met een even open reactie die voelde als een warme wollen jas; de medewerkers lieten merken dat zij niet alleen stond en dat zij ook verantwoordelijkheid wilden dragen.
Brigiet, ook raadslid voor de VVD, heeft dat vooral gemerkt rond de derde coronagolf. Zij had haar handen vol aan overleg met partijgenoten om ze op de hoogte te brengen van de realiteit waar bedrijven mee moesten dealen. Haar medewerkers gaven toen te kennen: wij richten ons hier op de winkel, ga jij je maar sterk maken voor ondernemend Nederland. Ze bekent: ‘Ik had het werk in de kapsalon er niet bij kunnen hebben en vind het geweldig dat ze onderling taken verdeelden en het gewoon over konden nemen.’
Verantwoordelijkheid dragen
Zo kunnen terugvallen op je werknemers heeft alles te maken met de mate waarin je hen verantwoordelijkheid laat dragen. Wie zich verantwoordelijk voelt, heeft toegevoegde waarde, hoort erbij en voelt zich betrokken. En dat is een belangrijk wapen tegen eenzaamheid. Dat bleek ook letterlijk toen de medewerkers aanboden zelf een kaart met kleine attentie bij hun klanten langs te brengen in plaats van op te laten sturen. ‘Het bespaarde portokosten en gaf hun de mogelijkheid contact te houden met het werkveld.’ Brigiet heeft ook genoten van het samen opknappen van een tijdelijk extra pand. ‘Ook dat gaf ons mogelijkheid samen iets te ondernemen in plaats van alleen te huis te zitten. Zelfs de partners van de werknemers hebben geverfd, behangen en lopen sjouwen!’
Tips
Of zij tips heeft voor grotere bedrijven? Op die vraag antwoordt Brigiet: ‘Ook daar heb je kleinere afdelingen waar men zou kunnen werken met een buddysysteem. Zo voer je als regel in dat het normaal is om naar elkaar om te kijken, in de gaten te houden of mensen lekker in hun vel zitten.’ Zij vindt dat leidinggeven dit zouden moeten meenemen als vast onderdeel van hun takenpakket, maar ook werknemers hebben hierin dus een belangrijke rol. Mensgerichtheid bestaat uit vaardigheden die aan te leren zijn, maar een organisatie zou hier ook op kunnen selecteren.
Brigiet concludeert: ‘Je kunt hoog inzetten op productiviteit en omzet, maar alles staat of valt met de menselijke maat.’ Als dat goed zit, ga je als organisatie eenzaamheid vanzelf tegen.
Mariska van Doorn | Schrijvenderwijs